Wat is de taak van het maatschappelijk middenveld in tijden van crisis en oorlog?
Beste vrienden en vriendinnen van ELIANT,
Hoe vecht men voor vrede?
Een oorlogssituatie zoals we die sinds 24 februari 2022 kennen en waarvan het einde moeilijk kan worden voorspeld, is niet alleen een ondraaglijke gedachte maar een nog veel ondraaglijkere dagelijkse werkelijkheid (Link voor de video van de conflictonderzoeker Prof. Glasl). Het is pijnlijk te moeten vaststellen dat de verantwoordelijken voor de oorlogshandelingen bij het nemen van beslissingen zowel wat hun strategische aanpak als wat hun communicatie in de media betreft geen beroep doen op de competenties die in het maatschappelijk middenveld overal worden gebruikt waar men zich actief inzet voor een gezond sociaal klimaat en voor het bewaren van vrede in kleine dingen. Wanneer de oorlogvoerende partijen enkel eisen stellen aan elkaar en vijandbeelden steeds verder op de spits drijven, worden de kansen op een de-escalatie van het conflict steeds kleiner. Hoeveel tijd, geld en moeite werd besteed aan discussies over sancties en oorlogsmateriaal en hoe weinig energie aan bemiddelingspogingen en de-escalerende strategieën!
Het is volstrekt legitiem om te stellen dat gerechtigheid, vrijheid en waardigheid vanaf een bepaald escalatieniveau alleen nog met wapens kunnen worden verdedigd en dat er grenzen zijn aan het pacifisme. Anderzijds is het echter ook absoluut noodzakelijk om onophoudelijk en actief te werken aan de-escalerende maatregelen en diplomatieke oplossingen. Hier is zeker in het bijzonder een belangrijke taak weggelegd voor Oostenrijk en Zwitserland, die geen deel uitmaken van het NAVO-bondgenootschap en als neutrale landen in het verleden vaak waardevolle diensten hebben bewezen als bemiddelaars.
Dat vrede niet vanzelfsprekend is, maar het resultaat van hard werk weten wij eigenlijk allemaal. Wanneer is een partnerschap succesvol? Wat houdt een vriendschap in stand, zelfs tussen mensen die heel verschillend zijn? En wat vormt een bedreiging voor een “harmonieus gezinsleven“, een gemeenschappelijk feest, een goed bedrijfsklimaat, eender welke vorm van teamwerk? Om aan vrede te kunnen werken, is interesse voor de andere absoluut noodzakelijk, net omdat hij of zij anders is dan wijzelf. Wanneer men elkaar echt wil leren kennen, elkaars typische kentrekken, interesses en gewoonten respecteert en niet bang is voor sociale leerprocessen kunnen constructieve ontwikkelingen plaatsvinden. Cursussen geweldloze communicatie volgen, bemiddeling inschakelen en eventueel een beroep doen op professioneel advies kunnen daarbij helpen.
Op basis van deze inzichten en gezien het dreigende gevaar van verdere escalaties en niet te overziene economische en sociale collaterale schade, met geweld, honger en ellende in vele landen en regio’s, sturen wij deze nieuwsbrief ook naar de leden van het Europees Parlement met het verzoek alles in het werk te stellen om niet alleen sanctiemaatregelen en besluiten voor wapenleveringen te nemen maar met een even groot engagement aan de voorwaarden voor een vreedzame oplossing van het conflict te werken. Zelfs al duurt deze oorlog nog jaren, toch zal men immers ooit een nieuwe vredesorde moeten uitwerken. Waarom zou men er dan nu al op alle niveaus niet daadkrachtig aan werken? De oorlogsretoriek van onze leidinggevende media moet worden aangevuld met een even geëngageerde diplomatieke strijd voor vrede die gebruikmaakt van de-escalatietechnieken.
Waarom zou men wachten tot het leed zo groot is geworden dat er geen enkele andere mogelijkheid meer overblijft dan te midden van een puinhoop over een vreedzaam samenleven daarna te onderhandelen?
Wij zijn dankbaar dat wij voor onze inspanningen rond “vredeswerk“ ook overleg hebben kunnen plegen met de Oostenrijkse bemiddelaar Prof. Friedrich Glasl, die een ruime ervaring heeft met internationale conflicten en deze nieuwsbrief graag mee ondertekent.
Met hartelijke groeten
Michaela Glöckler en Friedrich Glasl
Hier kunt u ons werk met een gift steunen – hartelijk dank!
